Idąc zimną ulicą w mieście Widzę mgłę, oni-szczęście. Wysysa ze mnie wszystko I to przez nią upadam tak nisko. Zimny śnieg prószy z czarnego nieba i jak strach zabija to co widzieć trzeba. Zakrywa zielonooką naturalność i to co w naszych oczach umarło. Moje miłosne serce zamroził lód i każe mi niszczyć, niczym zły bóg. Krocząc tym kamiennym chodnikiem Zamrażam ich serca swym złym dotykiem. Oni już nie patrzą na siebie z miłością Idą bez serca z ukrytą pogardliwością. Dzień mija za dniem a śnieg dalej prószy Zło owiało świat i nic dobrego nie wróży. Zło jest w piekielnie dobrym stanie I śmieje się z berłem na swym tronie Serca ludzkości jeszcze nie zamarzły Ich miłosne pocałunki jeszcze nie umarły. Już czas wyjść z ukrycia Wziąć czarną szatę do okrycia Iść brukowanym chodnikiem I zabić ich serca swym krwistym wzrokiem. Tak! Ludzie żyją bez krzty dobroci Nie mają sumienia, nic ich już nie obchodzi. Minął już dobry, pamiętny czas A każdy oddech ludzki zgasł. Ołowiane serca są dziś praktyczniejsze Choć czasy zrobiły się smętniejsze... A Zło? Siedzi na tronie królewskim Zapomniawszy ze kiedyś dobro było dla niego wszystkim...