Idę ostatnio neonowym, nocnym miastem. Blask gwiazd ledwo przedostaje się z nieba do rozświetlonej powłoki tego rozżywionego miejsca. Każdy ogarnięty permanentną insomnią. 
Idę tak sobie tej piątkowej nocy i nie wiem nawet, gdzie chcę dojść. Wszystkie drogi tego miasta prowadzą do centrum, a w centrum samego centrum znajduje się dworzec. Dochodzę więc tam. 
Dworzec jest nowy, ale jego mieszkańcy starzy. Wszyscy się znamy. Podchodzi do mnie najstarszy z nich i mówi: "Idźmy do brzozowej klitki". Idziemy. Nasze kroki twardo odbijają się od wypolerowanej, wypłytkowanej podłogi, aż w końcu wychodzimy na bruk - i dalej. Brzozowa klitka to mieszkanie dziwnej, starej dziewczyny. Tak starej jak wszyscy na dworcu. Ciągle oszukuję się, że jestem młodsza, ale chyba jestem tak samo stara. Nie, to chwilowa wątpliwość. Nie może tak być.
W klitce jak zawsze odbywa się spotkanie. Właściwie to wielki bankiet. Bo właściwie dziwna, stara dziewczyna, pomimo swoich przywar, jest tak naprawdę bogatą, szykowną kobietą. A klitka jest oszkloną willą. A ludzie tutaj to przedstawiciele tej nowoczesnej burżuazji, która nie obwiesza się klejnotami lecz kabelkami i mnóstwem gadżetów. Chyba trochę zawstydzamy Dziewczynę przychodząc tu teraz, nie jesteśmy tak wypolerowani, jak powinniśmy być, ale może jej to nawet nie obchodzi. Zamykamy się w toalecie wielkości średniego M2 i wciągamy kokainę ze złotej tacy. O, tak. Wreszcie czujemy się normalnie. Orientujemy się, że nawet nie jest jeszcze tak późno. "O KURWA!" - krzyczy Dziewczyna, bo przypomniała sobie, że ma być w pracy na 19:30. Prowadzi wieczorne wydanie "Faktów". Ma jeszcze pół godziny na dojazd, spokojnie. Z takim przyśpieszeniem w żyłach na pewno zdąży. A my zajmiemy się należycie gośćmi. 
Miasto jest piekłem. Nienawidzę go. Nie chcę. Miasto jest moją największą miłością. Nie mogę go zostawić. 
A Dziewczyna?... Tak, dziewczyna to Justyna Pochanke. Kim jestem ja? Ten fakt znaleźć można między słowami...