Gdyby zostawić cię samą, myślisz, że mogłabyś zrobić sobie coś złego?
Boję się, że tak.
    Czy to, że się boisz, powstrzymuje cię?
Tak. To strach powstrzymuje mnie od rzucenia się pod pociąg. Mam świętą nadzieję, że śmierć to kurwa koniec. Czuję się jakbym miała osiemdziesiąt lat. Jestem zmęczona życiem, mój mózg chce umrzeć.
    To metafora, nie rzeczywistość.
Porównanie.
    To w dalszym ciągu nie rzeczywistość.
Porównanie, nie metafotra; a nawet gdyby to była metafora, definiującą cechą metafory, jest jej realność.


    Nie masz osiemdziesięciu lat.
Prawda?

Prawda?
     A może masz?

Gardzisz wszystkimi, którzy są nieszczęśliwi, czy tylko mną?
     Nie gardzę tobą. To nie twoja wina. Jesteś chora.
Ja tak nie uważam.
      Nie?
Nie. Mam depresję. Depresja to gniew. To to, co się zrobiło, kto przy tym był i kogo za to winisz.
       Kogo ty winisz?
Siebie.

chciałabym Ci wystarczać. idealnie tak!

pasować do bioder, marzeń, które masz, a których ja nigdy nei miałam i Twojego domu.naszego.

zapuściłam korzenie w domu. rozmyślam, czytam, słucham, pije kawy w ukochanych kubkach na mroźnej podłodze, chłonę wiatr muskający gołe stopy, bawię się z psem i nagle, zupełnie znikąd przychodzi kurewska tęsknota za czymś nieokreślonym, za niekończącym ciepłem, dzieciństwem i byciem październikową Jubilatką.

resetuję się przed jutrem, zalogowana w nie-swojej bluzie.

coś niechcianego powinno nie mieć racji bytu - tak jak jutrzejsze szkolne korytarze.

stopy jesiennie zimne, dłonie ogrzewane przez kubek, zaczęte-nieskończone książki i koce.

i choć te wakacje były najpiekniejszymi od czasu, kiedy przestałam być dzieckiem, to świat się troszkę zmniejszył, nie

zaskakuje już tak, rzeczy szkoujące mnie są dla mnie upragnioną normą.

czuję jednak, że to nie koniec wrażeń.. bo to wrzesień będzie rollercasterem.