I znowu to samo&siedzę, nic nie robię, nudzę się&żaden pożytek. Monotonia życia mnie przytłacza, mam ochotę uciec, na koniec świata, gdzie nikt mnie nie znajdzie&lub zasnąć na kilka lat, odpocząć. To kolejne marzenia nie do spełnienia. Wiem o tym i znów czuje, jak robi mi się niedobrze, jak szarość mnie uciska, zaczynam powtórnie wątpić w przyszłość. Ludzie mnie do tego zmuszają. Są jak stado hien&rządne mojego upadku. Ich fałszywe twarze, sztuczne uśmiechy, panelowa subkultura&Są ohydnie mili, a kiedy spuścisz wzrok, wbijają nóż w plecy&Przyjaciel- to słowo obco teraz brzmi&czujesz jego obecność, lecz tylko fizyczną. To wszystko nie ma sensu&po co się starać? Po co na siłę próbować być najlepszym? Niech się ścigają&niech nadal toczą ten śmieszny, nic nieznaczący wyścig szczurów. Ja pozostanę sobą, nie poddam się ich woli, woli toczącego się życia. Znów będę pokornie przyjmować ich szydercze uśmiechy, patrzeć jak zawistnie kąsają, czuć ich jad na własnym ciele&Jednak dam radę- wygram ten pojedynek, zachowam własną twarz. Zbluzganą, zmęczoną, szarą- ale własną i prawdziwą. Wielką ceną, bez obniżek, rabatów i promocji- jedyną nagrodą będzie wewnętrzna satysfakcja. Czy warto? A może jednak poddać się i iść z nimi? Uśmiechać się fałszywie, życzyć innym jak najgorzej, robić dobrą minę do złej gry, lecz pozostać w elicie? Mimo obrzydzenia do tej postawy, waham się, zastanawiam. Bo mimo niechęci chcę być kimś, chce zaistnieć nie tylko dla siebie&jak każdy chce być podziwiany- tak i ja tego pragnę&Czy stanę się kimś bezwartościowym, jeśli ulegnę? Czy będę mogła spojrzeć w lustro, we własne, zszargane już, odbicie? To pytanie będzie za mną szło wiecznie&dopóki nie wybiorę, dopóki nie pójdę w jedną z dróg. Lecz w którą? Rozwiązania dokonywać będę przez całe życie, raz będąc sobą a innym razem&przystając do grona fałszywych twarzy i ciągnąć tą wiecznie trwającą farsę&