Niecałe dwa lata później...

Ostatni wpis pojawił się tutaj dwa lata temu... Chciałabym napisać, że od tamtej pory wiele się nie zmieniło. Jednak pisząc tak skłamałabym. Tak samo jak skłamałabym mówiąc, że wiele się zmieniło. 
Nadal kocham. Całą sobą. Każdą cząstką mnie, każdym uderzeniem serca, z każdym oddechem który biorę. Tylko te rany na sercu nie pozwalają tej miłości trwać. Rozum mówi tak, serce mówi nie. Mówi się, że potłuczonego szkła nie da się złożyć i tak samo jest właśnie z sercem. Raz złamane, nie nadaje się do niczego. Nie w tym samym związku. Zalepić może je ktoś inny. Ale po szukać kogoś innego, gdy ma się tego jedynego obok? Ale czy oby napewno jest tym jedynym skoro zadaje tyle bólu i rani? 

Związek to nie tylko miłość. To troska, bezpieczeństwo. Zaufanie. A zaufanie to taka czarna świnia. W dzień jest, w nocy nie ma. I wcale nie chodzi tu o intymną bliskość z kimś innym. Tylko o uczucia. Bo czy warto zaufać komuś, kto jest niepewny swych uczuć? Komuś, kto boi się uczuć? Po co samemu sobie wbijać nóż w serce, tak jakby było nie wystarczająco pokaleczone i poranione? 

Po raz pierwszy od dwóch lat odsuwam się w cień. Przestaję walczyć. Nie będę się więcej starać o Ciebie. Dla Ciebie i owszem, ale nie o Ciebie. Lubię być poprostu miła dla Ciebie, sprawiać Ci przyjemność, nie musząc przy tym wcale schodzić poniżej poziomu Twojego pasa. 
Teraz zobaczę, kto tak naprawdę trzymał ten związek w rękach, w kupie i w sercu... 

Będziesz chciał, znajdziesz sposób...