Redemptorek

Co tam, że nieokreślony bliżej, skoro się podoba. Miał się podobać i cel został osiągnięty, jestem więc... Usatysfakcjonowana.

Ogólnie dzieje się świetnie, wręcz fantastycznie, ale i tak dostrzegam jakieś pomroki, na domiar wszystkiego nie tyle oczami wyobraźni, co na własne oczy. Nie żebym się sobie dziwiła... Ale czuję, że kamienieję, a to się wiąże ze wzrostem ciężaru. Niedługo wszystko się ode mnie będzie odbijać jak groch o ścianę, ja nawet nie będę tego zauważać. Tylko że będę posągiem, więc jakby to cokolwiek znaczyło.

Głupia sprawa, że chciałby człowiek robić coś więcej poza narzuconymi obowiązkami, bo coś tam WIDZI w sferze nad wyraz istotnej dla niego, ale jedyną możliwość jaką ma, to miotać się jak ryba wyrzucona na ląd.

I na dodatek, kurwa (przepraszam, że tak brzydko mówię), NIE ODBIERA TELEFONU!!!

A ja przecież jestem taką oazą spokoju, że całą sobą przecież wierzę, że wszystko w porządku... Tak, tak...

A co tam, piękna dziś pogoda. Do znieczulenia, prawdę mówiąc, daleko mi bardzo, ale jeśli jest coś, co mogę nienawidzić, jest to bezsilność. Nie muszę sobie wyobrażać Wszechświata (czy raczej poczyniać próby wyobrażenia), żeby być świadomą jakim paprochem jestem.

NAPISZ CHOCIAŻ, do diabła!!!