powinnam byla to pisac dwa dni temu. ale tak jakos człowiek próbuje o tym nie myslec. na sile wyrzucam z pamięci, ale co to zmienia - nic. ostatnio nic sie nie układa. wszystko przemija. raz jestes raz Cię nie ma, potem oni sa, a chwile później znikają. czy to wszystko zawsze będzie juz tak wyglądać? czy cale zycie polega jedynie na przywiązywaniu sie zeby potem zerwać więzi? niby człowiek powinien sie przyzwyczaic do tego, ze nic nie trwa wiecznie. ale jednak.. nie wszystko da sie tak po prostu zapomnieć. coraz częściej zapominam, ze moje zycie to nie rysunek na papierze, nie wezmę tak po prostu gumki zeby cos wymazać..a nawet gdyby.. zawsze pozostaje ten slad. moge cos domalowac, ale starte miejsce zawsze będzie widoczne. najgorsze jest to, ze im bardziej próbuje cos wymazac tym większy slad zostawiam. ten kawałek jest juz na tyle starty, ze lada moment zrobi sie dziura. w dupe z takim rysunkiem.. nawet dziura przypomni dlaczego jest dziurą -dlaczego tak pocieralam -dlaczego musiałam - dlatego, ze zwykle ludzie, jak i ja, nie chcemy pamiętac tego co przeminęło, a raczej nie chcemy płakać, ze to przeminęło. kij ma dwa końce. tak samo dobre rzeczy odchodzą w niepamięć jak i te zle. balans kurwa. tylko szkoda, ze balans nie równoważy się kiedy człowiek jednak bardziej przeżywa to, ze odeszlo coś co jednak było dla nas cenne. wtedy ni cholery żadne szczęście nie posiada takiej skali, która przeroslaby poczucie smutku, zalu.. jaki z tego morał nie wiem. chyba tylko taki, ze mam zły dzień, tydzień, miesiąc?