biedopad

Wracaj, wracaj do korzeni.

Wracaj do czasu, kiedy nie było tak źle.

Wróć i buduj ucząc się na własnych błędach.

Zmyj błoto, którym cię obrzucono.

Nikt już nie współczuje, nikt już nie patrzy w twoją stronę.

Obojętne wędrujące ciało, neutralne, czasem wygodne.

Ty już przecież też nie chcesz współczuć.

Po co ukazywać drogę?

Właściciel sam odpowiada za swoją zgubę prowadzącą przez pseudo-raj.

Nie chcij nic więcej.

Tak bardzo prośba o pomoc nie została zatwierdzona przez ministerstwo.

Tak bardzo wszystko się obróciło ze skrajności w nicość.

Tak bardzo nie jest mi wszystko jedno, kiedy być powinno.

Nie masz prawa do własnego żalu, więc nie mów o nim.

Nic już nie mów, i tak nikt nie słucha...

Ptaszku

Na gołębich białych skrzydłach...

Anno, nie uda ci się poszybować...

Song of the...

I gdzie zawędrowałaś?

Foris? Non. In se.

drży gałąź
i nikogo nie ma na gałęzi

Monologi do siebie