Wróciłam!

Wróciłam! :)

W zasadzie dziwnie prowadzę tego fotobloga. Tak naprawdę mam go od 7 lat, po kilku latach mi się znudziło, 2 lata przerwy, potem znów zawzięcie codziennie dodawałam wpisy, po jakimś czasie cisza i tak w kółko.

Na pewno wiele u mnie się zmieniło od dwóch lat... byłam w bardzo toksycznym związku, pewnie wiele też straciłam. Na szczęście potrafię zdjąć klapki z oczu i się otrząsnąć - jednak gdzieś tam w środku odezwał się mój szacunek do samej siebie. Z samooceną dalej bardzo kiepsko. Mój największy wróg - nerwica lękowa dalej nie opuszcza mnie na krok. Podobno też zbyt intensywnie przejmuję się innymi, zdaniem innych. Czasem można mną pomiatać. Jestem słaba. Święcie przekonana, że to i tak moja wina. To ja robię źle. Nawet jak próbuję to zmienić, to kończy się na tym, że... To i tak moja wina. Wyrzuty sumienia wyżerają mi mózg. Najprawdziwszą prawdą jest fakt, że im bardziej człowiek jest dobry, tym bardziej go wykorzystują. Patrząc na siebie tak z boku, widzę jak ktoś jest dla mnie niemiły lub wyraźnie daje znaki, że coś mu nie pasuje - tym bardziej włażę mu w tyłek. Dosłownie, robię wszystko by ktoś o mnie źle nie myślał, nawet jeśli bardziej mi dogryza, to ja TYM BARDZIEJ próbuję go do siebie przekonać. W przeciwnym wypadku wyrzuty sumienia....ktoś był na mnie zły, bo coś źle zrobiłam, a ja nie załagodziłam tej atmosfery. Co mi to da, przecież teraz też mam wyrzuty sumienia, bo robię z siebie debila. Mogłam się zaprzeć, być w końcu silna. Nie wiem czy cokolwiek z tego co piszę jest zrozumiałe. Może to za wiele jak na pierwszy wpis.

Wbrew pozorom jestem szczęśliwa, a to dzięki pewnemu wspaniałemu mężczyźnie. Jesteśmy stworzeni dla siebie. Uwierzcie! :)

Odchudzam się - tak, znów, jak zwykle a dalej gruba jak...jak? No jak takie niektóre baby na ulicy. Ale coś tam spada :D

A teraz dokładnie muszę przejrzeć tych, co tu są, dawno nie widziałam waszych wpisów.

Peace!