Melancholia.

Chciałabym Ci powiedzieć, że Cię kocham. Że nie przestałam. I prawdopodobnie ku mojemu nieszczęściu nigdy nie przestanę. Moje serce nie wyrzekło się Ciebie. Nadal tam jesteś. W centralnym jego punkcie. Nadal siedzisz w mojej głowie, nie pozwalając mi zapomnieć. Tak jakbyś wziął krzesło i siedział na nim, delektując się. A ja nie potrafię Cię wykopać, pomimo tego że prosiłam Cię abyś dał mi spokój. Ale Ty nie dasz mi spokoju, prawda? Nigdy nie zamierzałeś. Nadal będziesz na wyciągnięcie ręki, tak blisko, a jednocześnie tak daleko. Nadal będziesz stanowił dla mnie zakazany owoc, choć już Cię miałam, trzymałam w dłoniach i czułam Twój zapach. Nadal będziesz mnie nawiedzał w nocy, w moim snach, by przypomnieć mi o sobie. Ale hej! Nie musisz tego robić, skarbie. Ja nigdy nie zapomnę. Jestem wariatką na Twoim punkcie, zapomniałeś? Proszę, wytłumaczyć mi tylko, co ze mną robisz? Dlaczego w to grasz? Mam dość tej zabawy. Jestem zmęczona.

Powinnam iść do przodu. Zamknąć rozdział. Otworzyć się na ludzi. Cieszyć się małymi rzeczami. Przestać narzekać, jaki to świat jest podły i okrutny. Uśmiechać się częściej. A zamiast tego stoję niczym jak zagubiona owieczka i czekam aż chwycisz moją dłoń, i poprowadzisz mnie. Naiwnie czekam, kochanie. Wierzę, chcę wierzyć, że pewnego dnia obudzisz się, oprzytomniejesz i wrócisz po mnie, bo ja bez Ciebie nigdzie nie idę. Jednak co Ciebie to obchodzi, prawda? Żyjesz swoim życiem. A ja? Kim ja jestem? Nikim.

Kocham Cię,

Twoja na zawsze.