Nig­dy nie po­myślałabym, że można tak kochać. Przyp­ra­wia mnie to wręcz o śmiech, bo nie wierzę, nie pot­ra­fię wyob­ra­zić so­bie jak bar­dzo wiel­ka może być miłość ... Uczu­cie, które jeszcze do niedaw­na widziałam tyl­ko na kar­tce pa­pieru, a które dziś czuję w ser­cu. Jest wspa­niałe, ale jed­nocześnie ta­jem­nicze i może na­wet prze­rażające, mało wytłumaczal­ne. 

Stałeś się dla mnie kimś wyjątko­wym. Nie umiem po­wie­dzieć Ci kiedy, w którym mo­men­cie. Po pros­tu pew­ne­go dnia obudziłam się i zdałam sprawę, że cho­ler­nie mi ko­goś wewnątrz bra­kuje. Tym kimś byłeś Ty. 
Od te­go mo­men­tu w każde­go dnia, w każdej godzi­nie, mi­nucie, se­kun­dzie, w każdej chwi­li, w każdym geście, w każdym słowie, w każdej jed­nej myśli jes­teś Ty. 
Wiem, że możesz mi nie uwie­rzyć, bo sa­ma się so­bie dzi­wię. Boję się te­go uczu­cia, bo jest tak niewyob­rażal­nie, tak prze­rażającą sil­ne. 

Każdy po­całunek sma­kował jak dot­knięcie nieba, każdy do­tyk był niczym kro­pel­ka deszczu sprag­niona zet­knięcia się z ziemią. Sple­cione ręce to odzwier­cied­le­nie na zaw­sze sple­cionych serc, których nie można było zo­baczyć. 
Trze­ba było poczuć to coś, cze­go na­wet ja sa­ma nie pot­ra­fiłam naz­wać. Miłość? Nie ... To zde­cydo­wanie za małe słowo. 

DZIŚ TO JEDNA WIELKA ŚCIEMA ! NARA