Od rana jest nie tak, jak zaplanowałam to wczoraj. Po pierwsze Kuba na poprawinach (no comments). Po drugie dziadek w szpitalu - wylew. Po trzecie -  inne sprawy rodzinne. Kompletnie nie mam humoru. Na 20:00 w ogóle do kościoła idę..

Dzisiaj się dowiedziałam, że Natala żyje i się umówiłyśmy na pojutrze.

Nawet jeśli czasem trochę się skarżę - mówiło serce - to tylko dlatego, że jestem sercem ludzkim, a one są właśnie takie. Obawiają się sięgnąć po swoje najwyższe marzenia, ponieważ wydaje im się że nie są ich godne, albo że nigdy im się to nie uda. My, serca, umieramy na samą myśl o miłościach, które przepadły na zawsze, o chwilach, które mogły być piękne, a nie były, o skarbach, które mogły być odkryte, ale pozostają na zawsze niewidoczne pod piaskiem. Gdy tak się dzieje, zawsze na koniec cierpimy straszliwe męki.

Zwariowałam!