Postawił jej płot z drutu kolczastego, by bronił ją przed nieznanym.

A na każdym metalowym kolcu jej krew. Chciała się wydostać.

Dali jej zgryzotę swojej ciemności i powody, by odeszła.

Siedziała na górze w domku dla lalek, oparta na parapecie swego okna.

Razem z diamentowym kotem bez okazywania uczuć przypatrywali się ludziom na dole.

Zazdrościli im. Nie tęsknili za tym, bo nie było im dane tego poznać.

Przy dźwiękach muzyki dopalała papierosa, aby kolejny raz opuścić swój azyl, aby spotkać plączące się po domku marionetki, aby słuchać ich lamentów, skarg, oczekiwań i pretenscji, aby kolejny raz zgubić się w mieszkaniu, które zna od podszewki.

 Nawet szept trawników rozrywał jej serce.

Dlatego Kochany nie pytaj .To jej wybór.