Otwieram oczy i głębokim westchnieniem witam nowy dzień. Znowu nie ma Cię przy mnie, znowu jesteś gdzieś daleko. Jak codzień mijam ludzi, którzy usiłują sprzedać swoje serce za kolejnego papierosa, nową sukienkę, czy samochód. Z czarno-białej fotografii uśmiecha się do mnie malutka twarzyczka. Może to dziwne, ale w dzisiejszych czasach nie jest to fragment ulicznego krajobrazu. Czy świat stanął na głowie ? Chyba tak, skoro czas zawładnął duszami ludzi, a ich wartość ocenia się przez grubość portwela. 

Być może każdy ma z góry wyliczony przydział  oddechów

                                                                      uderzeń serca

                                                                      zagmatwanych myśli

                                                                      nieprzespanych nocy

                                                                      wylanych łez

                                                                      złamanych nadziei

                                                                      spełnionych marzeń

                                                                      gniewnych spojrzeń 

Być może zależy  to od nas samych.

Wiem, że ta notka jest żałosna, ale miałam jakąś taką potrzebę wypisania się. KLKL DO BOJU !