MODELKA : ALEKSANDRA 

FOTOGRAF : IZABELA B .

      Są takie miejsca na ziemi, w których zapominamy o rzeczywistości. Są też osoby, dzięki którym balans smutków i radości zostaje zachwiany - czasem ku dobrej odmianie, czasem nie. A wtedy człowiek uświadamia sobie jak ciężko jest być sobą, jak ciężko odróżnić kogoś kim się jest i kogoś kim chce się być. Żyć tak, by utrzymać balans... Tak, jak gdyby dziecko miało być szcześliwe z jednego cukierka dziennie, gdy widzi całe pudełko; tak, by w kwiecie było tyle płatków, ile jest liści... tak, by nasze szczęście nie było większe, niż powinno, a smutek nie przekraczał granic.

     Momentami lekki powiew zachwieje naszym zyciem, czasem podmuch, potem wiatr i huragan. Jednak zawsze nowy dzień może obrodzić w nową nadzieję. Skoro istnieją i nigdy nie znikną burze, to po co wybierać 'lepsze dobro', gdy zawsze będzie obecna ciemność. I tak bez walki i bez pragnień zamykamy się w swoim prywatnym klimacie - sahara, puszcza, tajga, umiarkowanie. Gdzieś jednak w naszym mieście istanieje budka telefoniczna, w której możemy się ochronić od deszczu, jednak gdy jest nas milion? Budka nie przetrzyma pielgrzymki natarcia. I gdy jest wyczerpujący gorąc, gdzieś tam jest drzewo, pod którym możemy się skryć - jednak jest jedno, a nas tysiące. Więc jak zachować balans...? Tak, by kochać, ale nie za mocno; tak by być kochanym, ale nie mocniej, niżeli my kochamy; tak, by modlić się, ale nie zostać ascetą; tak, by bawić się, ale nie przesadzić; tak, by spełniać siebie, ale się nie zatracić.

      Żyć tak, by zachować balans...

      Przecież wschodzi słońce i istnieje noc. Kot zjada mysz, a kota zjada pies. Jeden umiera, a w tym czasie rodzi się życie. Bóg umiera, a my zyskujemy odkupienie duszy.

Człowiek nie zna rzeczywistości, dopuki niezachwiana została równowaga uczuć i myśli - dopuki nie zazna rozdarcia. A gdy życie się balansuje, wiadomo, że nie ma ziarnka gorczycy bez kropli słodyczy; nie ma grzechu bez dobra i nie ma rzeczywistości bez ciemności. Nie ma człowieka bez zwątpień.