57

Nieraz nad ranem, kiedy z braku snu słabnie moja silna wola, martwię się, że wszystko mi się wymyka. Boję się, że kiedyś o mnie zapomnisz tak, jak zapomina się jak smakowała wczorajsza kawa, albo tak jak zapomina się o zeszłorocznym śneigu. Zapomnisz jak ból był wymieszany z pierwiastkami szczęścia i jak przyspieszał oddech. Zapomnisz pojedyncze słowa, gesty, myśli... Boję się, że wszystko uleci z Ciebie, jak z człowieka przejechanego przez ciężarówkę. Boje się, że okaże się, że scenarzysta, który to wszystko poskładał w swojej malutkiej główce, nie zrobi kariery, nie zarobi milionów, a zamarznie w parku z butelką taniego wina w ręce. Boje się, że kiedyś zapomnisz jak smakowało moje imię, a serce oddasz w depozyt komuś innemu, komuś lepszemu, a szczęście wypełni Cię od paznokci u stóp aż po końcówki rzęs. Bezsilność budzi ukrytą wewnątrz mnie rozpacz. Nie pozwól mi się zmienić.

Kocham Cię