55

Tak długo po omacku wyciągałam przed siebie ręce, usilnie chcąc złapać szczęście. A ono wciąż umykało. Chwytałam wiatr, który wciąż uciekał, przemykając pomiędzy moimi palcami. Kolejne garście zionęły coraz to większa pustkę, a mną kierowała coraz większa determinacja. Szukałam, szukałam, szukałam nie stawiając sobie najprostszego pytania.Gnałam ślepo przed siebie, omijając tak wiele cennych chwil. Zapomniałam o tych najdrobniejszych kawałeczkach życia, które będą mi tu i teraz dawać to, za czym błądziłam, depcząc je nieświadomie. Szukałam szczęścia, choć tak naprawdę zupełnie nie wiedziałam, czym ono jest. Czym jest dla mnie. Chciałam mieć coś, czego formy, smaku czy zapachu w żaden sposób nie potrafiłam sprecyzować. Musiało minąć wiele dni, bym pojęła, że moje szczęście nieraz trzymało mnie za rękę, śmiało się ze mną i nadstawiało ramienia bym mogła płakać, że było nawet, gdy nie miałam pojęcia, że jest. Nie zdawałam sobie sprawy, że każdy uśmiech, spojrzenie, gest, dotyk, słowo, że to właśnie one tworzą moje szczęście. Trwa przy mie wciąż pomimo moich humorów, błędów i niedoskonałości. Z każdym dniem przekonuje się, jak bardzo się dla mnie zmienia, ile poświęca i jak wiele przetrzymuje... Teraz gdy wyciągam ręce, napotykam juz tylko jego ukochane dłonie, które mocno tulą mnie do siebie... Wiem ze znalazłam.

Półtora roku Kotek:*
Kocham Cię. Z każdym dniem coraz mocniej:*