Coś.

I to coś właśnie we mnie jest.

To uczucie.. braku. Czegokolwiek.

Radość wypłynęła na wierzch i zastygła pod ciepłymi promieniami słońca w skorupę, która zniknie po pierwszym prysznicu.

No więc przedstawia się tak..

Że naszczęście - nic nie zrobiłam.

Nie jestem winna i to najlepsze.

Nie zraniłam, nie zawiniłam.

Wg Niego jest wszystko w porządku.

Nie gadaliśmy od tygodnia twarzą w twarz.. Prawie w ogóle nie rozmawialiśmy.

To było wg Niego chyba normalne..

Chyba, żeby nie ześwirować sama będę musiała zmienić punkt widzenia...

To nie zmieni tego, że czuję się...

Odrzucona?

Już w ogóle Go nie interesuje. Bije rekordy w wystawianiu.. Poczekajmy do jutra.

Czuję, że ..

nie jest dobrze trochę.

Jeszcze trzy tygodnie temu czułam się tak dobrze. Jakbym znalazła to czego nie było tak długo na prawdę.

Miejsce obok mnie już nie było puste a skrzynka pocztowa przepełniona .

Pytania ' czy chciałabym?', 'czy mogłabym?', były na porządku codziennym, a wspólny śmiech odprowadzał mnie pod drzwi domu.

Teraz... Jest zupełnie na odwrót..

Nie ma dla mnie czasu po lekcjach?

Okej przeboleję.

Ale to, że myśli, że będę biegała za nim w szkole, bo inaczej do mnie nie podejdzie w ogóle?

To.. to jest.. normalne .. tak?

Przedtem. To mnie raniło i przyprawiało o niejaki kłująco paraliżujący szary ból serca, sprawiający wrażenie jakby krew wyciekała Ci do środka a najwięcej do płuc.

Teraz. Przestałam cokolwiek czuć oprócz tępego przeświadczenia, że będzie lepiej.

Wiesz co .. Kiedyś powiedziałeś, że nie zrobisz tak jak inni.

A Jej powiedziałeś, że nie zrobiłbyś w życiu tak jak On.

A ja.. Powiedziałam, że nie cierpię niesłownych ludzi. I tak zostało.