Nowy rok, nowe postanowienia, nowe wyzwania.. nowe decyzje, te dobre i te złe. Nowi ludzie, nowe uczucia, nowe doznania. Niby wszystko nowe, a wciąż takie same. Chyba najlepiej by było wziąć papier i zacząć pisać swoją nową historię, to co było, to co bolało określić grubą kreską i zapomnieć. Niby tak łatwo, a jednak. Chyba dla każdego z nas sprawiło by to trudność, chociaż ja pierwszy raz wierze w to, że ten nowy rok może być naprawdę lepszy. Nie jestem optymistą, a w tym przypadku naprawdę wierzę i czuje, że może być lepiej, nie tylko w moim życiu i szczerze zrobię wszystko by tak było, czy mi się uda? Niby nadzieja matka głupich.. zobaczymy.
Chyba zaczynam tęsknić za tą głupią, szara rzeczywistością.. ha, aż nie wierzę, ale brakuje mi troszkę tej monotonności, wstawania z samego rana jeszcze przed wschodem słońca, gonienia na autobus, przesiadek w centrum, obserwowania wchodzącego słońca z głównego przystanku w centrum miasta, palenia papierosa tuż przed przyjazdem zatłoczonego autobusu, ale to wszystko wraz z ulubioną muzyką na słuchawkach i nadzieja w sercu, że już niedługo ją zobaczę. Potem szkoła, parę godzin w dosyć przyjemnym budynku, w końcu jest to pałac, klimacik jest he. Co parę przerw wyjścia zapalić i jak wgapywanie się w tak zwyczajnie piękny widok na rzekę z pagórka, chyba naprawdę to uwielbiam. Az nadchodzi najdłużej oczekiwana cześć dnia, chwile spędzone z najcudowniejszą kobietą pod słońcem, zawsze maszeruje do niej z ogromnym biciem serca i pragnieniem by jak najszybciej poczuć jej dotyk. Chwilę spędzone z nią to chwile kłótni, czułości, namiętności, rozmowy, ale najważniejsze, że to chwile spędzone razem, to zdecydowanie moja ulubiona cześć dnia, ale niestety trzeba wrócić do rzeczywistości i do domu. Znowu podróż autobusem, w chwili na przesiadki zawsze odpalam kolejnego papierosa za przystankiem lub zakrętem, obiad, lekcje, muzyka, chwila samotności i czas spać. Tak wygląda każdy kolejny dzień w moim życiu, nie jest jakiś rewelacyjny, wręcz bardzo zwyczajny i monotonny, ale mówią, że żyje się dla chwil, ja żyję dla chwil z wspaniałą Panią O. Każda chwila spędzony z nią uczy mnie czegoś nowego, nieposmakowane było mi dać czegoś wspanialszego. Chwila.. czy ja jestem normalny?
Czuję się jak beznadziejny romantyk, psychopata, dosłownie jakiś kosmita haha, jakby żadna cześć mnie nie pasowała do otaczającego mnie świata. Widzę w tym więcej minusów niż plusów, aczkolwiek ciesze się, że nie jestem jak inni. Jeśli jesteś wyjątkowo wrażliwy, czujesz się inny, jesteś może naprawdę utalentowany lub po prostu uważasz, że nie pasujesz do tego świata, powinieneś czuć się wyjątkową osobą, bo jesteś właśnie tym wyjątkiem, który nadaje koloru tej szarej rzeczywistości. A więc, nie bój się być sobą, jesteś skarbem.

Dzięki Tobie wiem, w którą stronę mam istnieć..





Kocham Cię O.