On nie rozumiał matematyki, ja - jego osoby. Z czasem nauczyłam go, jak wyłącza się czynnik spod pierwiastka, dodaje potęgi, wylicza kąt wpisany. On? Nauczył mnie kochać.

Straciłam tą miłość, a innej po prostu nie chcę.

Zapomniałam przy nim, jak to jest oddychać. Był oceanem w którym chciałam tonąć.

Zdajesz sobie sprawę, jak nienawidziłam życia? Jak każdego dnia, wylewałam tyle łez, za każdym razem gdy ktoś coś o Tobie wspomniał przywoływały mi się wspomnienia, tak, te cholerne wspomnienia właśnie wywoływały tyle łez. Zdajesz sobie sprawę, że to już minęło? Że znowu jesteś przy mnie, że z dnia na dzień stałam się jednym z najszczęśliwszych ludzi na świecie? Nie mogę uwierzyć w swoje szczęście.

Nie potrafię Cię rozkminić, jesteś osobą nie do ogarnięcia.

Jedyne co czuł, kiedy mnie do siebie przytulał, to moje piersi uciskające jego klatkę piersiową, nic więcej.

Póki co, wciąż się uczę, ogarniam człowieczeństwo.
Choć czasami najpiękniejsza prawda to szaleństwo.

Jesteśmy silniejsze. Potrafimy znieść ich błędy. Oni naszych nie.

Ja nie dążę do doskonałości.

Wszystko. Wszystkich. Wszędzie. Kończy.

Chroń mnie od tego, co chcę.

Zasłaniasz twarz, kiedy kłamstwo masz na ustach.

Teraz spróbuję przeżyć, potem będę płakać.

Nie boisz się, że on widząc sms'a od Ciebie pomyśli "Boże, znowu ona"?