Daria

Wybuch euforii.Epidemia miłości.Siniaki na kolanach z niekontrolowanych podskoków i

diamenciki w oczach ze szczęscia.

Chcę chociaż przypadkowych spotkań.Przypadkowych spojrzeń.

Nie wiem dlaczego,ale kręcą mnie tacy kolesie,przed którymi ostrzegała mnie mama.

Trzymaj mnie mocno i nigdy nie pozwól mi odejść.

Bo czasem trzeba się uśmiechnąć. Tak mimo wszystko, spróbować na nowo żyć.

Przestać żyć w klatce zbudowanej z mieszanki wspomnień i niespełnionych marzeń.

Dać z siebie wszystko. Dla siebie i tych, którzy naszego uśmiechu są warci

Nigdy nie odejdziesz z moich wspomnień , wiesz?

- wolna? zajęta?

- szlachetna singielka, milordzie!

Marzenia, bo gdy człowiek zamyka się w sobie, gdy nikt nie pyta o jego sprawy, a on

oducza się nimi dzielić - czuje się obrzydliwie samotny. Niezrozumiany i właśnie wtedy

, mimo iż otacza go pełno ludzi, nie dostrzega nikogo, kto mógłby dać mu więcej,

niż dotychczas dostał. O ironio. Zaczyna wątpić, gubić się w ogromnym świecie.

Nie wiedząc gdzie szukać pomocy, zatracać się i spadać w dół.

Kochać, to tylko pierwszy, najprostszy etap, podstawa. Później trzeba nauczyć się być

z tą drugą osobą, być dla niej.

Nie umiemy bez siebie żyć i oboje mamy tą świadomość, po tak wielu próbach. 

Daria :)