- Dlaczego nie śpiewasz, rusałko? - pyta.

Wzdryga się prawie niezauważalnie, pozostawiając tępy wzrok zawieszony gdzieś daleko w drodze mlecznej.

- Dlaczego nie tańczysz, sarenko? - pyta niecierpliwie.

Próbuje poruszyć się, żeby nie sprawiać wrażenia zastygłej masy melancholii... Jej wzrok zaczął krążyć po niedalekich obiektach, na sekundę spogląda na niego, lecz szybko ucieka. Myśli intensywnie, tak intensywnie, że wypala to jej myśli, powoduje wrzącą pustkę. Gotuj się, kurwo, gotuj - myśli. Nagle zauważa, że to nie były odległe głosy telewizyjnych tasiemców z sąsiedniego pokoju.

- Nie możesz tyle spać, kochana. - oznajmia stanowczym tonem.

Skupia się, źrenice się rozszerzają. Słyszy go. Skupia się, nagle głuchnie. Przeraźliwa nicość, płytkość, pustka, otchłań. Budzi się po nieokreślonym czasie, to nie mogło być długo, nadal wszystko wygląda tak samo. Spogląda szybko na jego zatroskaną twarz, wykrzywioną grymasami bólu.

- Znów milczysz, przeraża mnie Twoje milczenie... Powiedz coś.

Słyszy już lepiej, niewyraźne dźwięki rysują kształty... Gotuj się, kurwo, gotuj. Kim jesteś? Gdzie jesteś, rusałko? Dlaczego nie żyjesz? Przed czym uciekasz?

No właśnie

Przed czym?

Rusałko?

...

tylko otępienie.