120.

Nareszcie!

Chociaż bardziej niż ze świadectwa, cieszę się z tych kilku literek składających się na piękne "świadectwo ukończenia szkoły" <3 

W mojej sytuacji ciężko było mi uwierzyć że to w końcu nastąpi i to jeszcze z takim mocnym akcentem na koniec. Bo fajnie mieć swoją własną kartkę w złotej księdze po 12 latach edukacji :)

A tak ogólnie to dziwne uczucie. Mimo że człowiek tak bardzo klnął przez trzy lata na to wszystko, mimo że tak bardzo wyczekiwał momentu kiedy powie to ostatnie "do widzenia" to coś nie pasuje.. Mimo że było jak było, to z niczym się nie zżyłam tak bardzo jak z tą szkołą. Tyle razy siedziało się w niej od białego rana do późnych godzin nocnych, przychodziło jako pierwszym, wychodziło ostatnim, kiedy tak na prawdę mogło się ten czas wykorzystać zupełnie inaczej. Lubiłam to. Uwielbiałam wręcz. Nie zliczę ile razy spędzało się godziny na rozmowach z nielicznymi, ale na prawdę wspaniałymi ludźmi, dzięki którym nie żałuję niczego.

Było fajnie. Było dobrze, mimo wszystko było bardzo dobrze. Gdyby było inaczej, to pożegnanie z niektórymi nie byłoby aż tak ciężkie. A było cholernie ciężkie.. :) 

Mimo że jest to jedna chyba z najgroszych szkół pod względem edukacji (a profil językowy to już kompletne pomylenie :P) to żadna szkoła nie nauczy życia tak, jak ta. W żadnej innej nie miałabym tego, co mam teraz. A mam i będę mieć moje największe osobiste szczęście :*

Teraz tylko maraton do 18 maja (kto to widział ustny polski w urodziny!? Dzięki Bogu, że to już będzie koniec!) A później w całym pakiecie nerwów, stresów i co tam jeszcze towarzyszyło przez ten rok, dostane wymarzone, wyczekane, najdłuższe i takie piękne wakacje! :D

Dziękuje kochanie za każdy uśmiech, słowo otuchy i pocieszenia :*

I za tylu miesięczną cierpliwość :*