Zabierz mnie, miły, z sobą daleko,
Tam, gdzie wschodzą gorejące słońca,
Gdzie rwąca miłość nad cichą rzeką
I gdzie wieczory długie bez końca.
Prowadź mnie, proszę, przez
Szczęścia bramy ręka za rękę,
W ciszy, bez słowa, gdzie każdy ranek
W szczęściu powstaje,
Gdzie życie zaczyna się od nowa.
Zabierz mnie, proszę, w bajeczne kraje,
Gdzie z gwiazd się sypią złote perełki,
A wśród nich oczy twoje kochane,
A w oczach twoich blasków iskierki.
One rozkruszą najtwardsze skały,
Zamienią serca w płonące róże
I z nich ułożą poemat cały,
Czytany w nocne sierpniowe burze.
Zabierz, lecz nie mów o tym nikomu,
Tam zwyciężymy wszystkie cierpienia,
W tamtej krainie i w naszym domu
Spełnią się wszystkie nasze życzenia

                 ech.. co miłość robi z człowiekiem...

 dlugo nic nie dodawałam.. jakoś nie było czasu, okazji ani ochoty chyba..  to wszystko jest takie monotonne.. każdy dzień jest taki jak poprzednio.. wstaje, szkoła,wracam, obiad, lekcje i spać.... a od rana na nowo.. dobrze że są weekendy...

gdyby nie moj skarbuś to bym chyba padła z nudów..

no Ewuś ofkors też sie do tego przyczynia..  

              kochanie kocham Cię pamiętaj o tym..

         pozdrawiam wszystkich....

           i proszę o komenty..