Adrian ... [*]

( pozwoliłam sobie ściągnąć notatkę i zdjęcia ze strony naszej szkoły)

Adrian, byliśmy, jesteśmy i będziemy z Tobą ! [*] 

// http://www.pomorska.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20131012/TORUN01/131019789

Przyszło nam szybko poznać prawdę o życiu. Każde życie się kończy, ale czasem śmierć przychodzi nie tylko do ludzi starych. Musimy się z tym zmierzyć. Jest z nami teraz wielki smutek, ból, poczucie pustki tak trudne do opisania jak głód, nuda czy strach. Boimy się samotności, tracimy poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji, wszystko traci sens albo wywołuje naszą złość. Może poczuwamy się teraz do winy za słowa wypowiedziane lub niewypowiedziane, za czyny wykonane lub niewykonane&
Nie ma złej lub dobrej śmierci. Żadna jej przyczyna, powód nie są lepsze lub gorsze. To zawsze jest przytłaczające.

Nie mieliśmy czasu, aby się pożegnać. Niech to wspomnienie wystarczy za pożegnanie.

Adrian był spokojnym, zwyczajnym, nieśmiałym, niezwykle skromnym chłopakiem. Mimo nie zawsze prostej drogi życiowej uśmiech często gościł na Jego twarzy. Nigdy nie skarżył się na swój los& Pomagał rodzicom w zmaganiu się z  trudami życiowymi, nawet kosztem swoich potrzeb i czasu, który dla Niego nie oznaczał beztroski. Chętnie pomagał innym, angażując się w akcje szkolne.

W wolnych chwilach oddawał się swoim pasjom: w tym roku od dziadka otrzymał gołębnik z gołębiami pocztowymi i rasowymi. Bardzo o nie dbał, pielęgnował to było jego drugie miejsce poza domem. Z gołębiami jeździł na wystawy, już zaczął zwozić zboże dla swoich ptaków na zimę. Drugą pasją Adriana było modelarstwo, w którym spełniał się i odpoczywał.

Zachowajmy w naszej pamięci Adriana uśmiechniętego i radosnego, ostatnie nasze z nim spotkania i  rozmowy, choćby nieistotne, bagatelne, zwyczajne&

I uwierzmy w słowa pisarza,  Jana Grzegorczyka:  Pan Bóg zabiera człowieka wtedy, gdy widzi, że zasłużył sobie na niebo.