let me sign.

Coś w tym jednak jest. Stawać na głowie możesz. Tańczyć na linie nad przepaścią też. Możesz robić cokolwiek. A sam siebie i tak nie oszukasz. I nie pomoże nawet bezczelny uśmiech wymierzony w tego kogoś po drugiej stronie lustra. Choćbyś uśmiechał się tak sto lat, a kolejne tysiąc tłumaczył mu, że to nie tak, że tak naprawdę jesteś kimś innym, że wiesz co robisz, a słońce nigdy nie wzejdzie na zachodzie, on i tak nie uwierzy. Bo tylko on wie kim jesteś. Wie, że rzeczy niemożliwe nie istnieją. I mimo, że czasem czujesz się źle. Zostawaisz wszystko i wyruszasz w drogę. Dzień pierwszy. Miesiąc. Trzy miesiące... I tak zawsze wracasz. Zwyczajnie nie starcza Ci odwagi. Teraz już wiesz, że choćbyś biegł, nie wiem jak szybko, od siebie nie uciekniesz. I kiedy następnym razem spojrzysz  w lustro, zobaczysz tę samą osobę. Najlepiej będzie jeśli po prostu w nią uwierzysz. I nie daj sobie wcisnąć kitu. Ludzie się nie zmieniają.

A.