Mam już dosyć udawania że wszystko jest w porządku, skoro nie jest. Kocha­łam, za­wiodłam się i nie chcę już ni­kogo kochać, ni­komu służyć, ni­komu po­magać. Ta­ka sa­mot­ność jest straszna, bo człowiek uciekając od miłości, ucieka od sa­mego życia.Nie ma zbyt wiele cza­su, by być szczęśli­wym. Dni prze­mijają szyb­ko. Życie jest krótkie. Są w życiu chwi­le, gdy myśli się, że jest tak źle, że już gorzej być nie może. Wte­dy właśnie oka­zuje się... że jed­nak może. Tak na prawdę tylko trze­ba być wiel­kim przy­jacielem i moc­nym przy­jacielem, żeby przyjść i prze­sie­dzieć z kimś całe po­połud­nie tyl­ko po to, żeby nie czuł się sa­mot­ny. Odłożyć swo­je ważne spra­wy i całe po­połud­nie poświęcić na trzy­manie ko­goś za rękę.