Przez bite pół godziny próbowałam zamieścić tu zdjęcie.. Dokładniej rzecz ujmując - przejść na stronę, na której teraz piszę. To świadczy wyłącznie o opieszałości komputera, nie mojej.

Słucham jak zwykle z resztą playlisty smutnych piosenek, co mnie niezwykle i inspiruje i nastraja. Tak bardzo, że napisałam wiersz. Przez jakieś dwadzieścia pięć minut patrzyłam się pustym wzrokiem w monitor, próbując odszukać w swoim wnętrzu temat i siłę, by się z sobą samą bić.. o mnie. Czuję, że muszę to spisać.. może wtedy uwolnię się od tego ciężaru? A może przygwoździ mnie właśnie do podłoża? Może to tylko gwóźdź do trumny? Sama nie wiem, ale skoro czuję taką potrzebę.. robię to. Poświęcam się temu. Choć niejednokrotnie już poświęcenie jakiekolwiek nie wyszło mi na dobre.

Wiem, że napiszę jeszcze kilkanaście, może kilkadziesiąt wierszy o tym. Bo mi wcale nie jest łatwo. Od Ciebie nauczyłam się dystansu do ludzi, ale niestety nie do tych, którzy są dla mnie ważni.. i wydaje mi się, że tak właśnie musi być.. Bo czy ważni byli by, gdybym nie była do nich przywiązana w jakiś sposób? No chyba nie..

Mam nadzieję, że tego nie czytasz.