Osiem lat minęło

Właściwie to bardzo słodkie, że są osoby, które dalej wchodzą tutaj wcisnąć "Fajne" przy ostatnim poście, który był X lat temu. Tak rzadko mam chwilę, by rozpamiętywać o tamtych latach.

Człowiek jest zapatrzony we własny, często ograniczony pracą horyzont, że już nie płacze, marząc i tęskniąc za tamtymi chwilami. Ale właśnie w dniu wczorajszym mija osiem lat od decyzji, która pozostawiła w małym, jednym serduszku wiele negatywnych emocji. Od ośmiu lat, każdy luty jest dla mnie bardzo smutnym, pechowym miesiącem. A pisanie na tym portalu zazwyczaj stanowiło małe sacrum, które stanowiło miejsce do rozmyślań. Bo przecież nikt nie zna tutaj mojej historii, bo przecież po tych ośmiu latach ja sama przestałam siebie znać.

Po 2014 roku poplątały mi się nogi na tyle, że nie potrafiłam odnaleźć własnego ja. Do tej pory nie potrafię.

5:33, o tej porze w 2014 zapewne też nie mogłeś spać, zastanawiając się, jak mogłam postąpić tak po dwóch latach.

Uwierz mi, ja też nie wiem. I już nigdy się nie dowiem. Ale niezmiennie, po tylu latach - wszystko co najlepsze, powinno być Ci dane. Ja przeżywam karmę niemalże każdego dnia, starając się wyjść na prostą.

Dawno nie było aż takiego korytarza ku odzyskaniu swojej własnej wartości.

A jeśli kiedykolwiek, przypadkowo zobaczysz ten wpis - noszę pierścionek. Jako symbol, jako pamięć. Jako znak miłości. Nie rozstaję się z nim nawet na krok.

Dziękuję Wam wszystkim za obecność na tym profilu.