Poziom spierdolenia w mojej...

głowie wzrasta. I wzrasta za każdym razem, kiedy zamykam za sobą drzwi.  

Ostatnio.. ostatnio czuję się piękna na zewnątrz, ale jestem niczym w środku. Czuję się obca sama ze sobą. zostawanie sam na sam z własnymi myślami jest katorgą. 

Kocham się w swoich zdjęciach, bo na chwilę czuję się piękna, nie muszę skupiać się na tym, jak wygląda moja dusza, jak bardzo postrzępiona jest. Nie zastanawiam się nad tym, co dalej z nią robię.

Smak wódki ze spritem jest podsumowaniem ostatnich dni. Wizja powrotu do domu nawet na kilka dni - abstrakcją. Samotność i próba zagłuszenia ciszy w czterech ścianach mojego pokoju - udręką. Słuchanie audiobooków, oglądanie filmów, nic nie znaczące rozmowy - ucieczką, bezsenność - normą, wewnętrzny ból trzewi - obowiązującym stanem rzeczy. Błagalne westchnienie o obecność - codziennością.