Only love van hurt like this.

Nadal jesteś najbardziej bolesną retrospekcją mojego życia. 

Dwanaście lat temu ktoś powiedział mi, że spodobałam się chłopakowi z którym rozmawiałam tamtej nocy. Nawet przez chwilę nie pomyslalam o nikim innym. Popełniłam błąd. Dla ciebie nigdy nie byłam ani dość dobra ani wystarczająca. Gdybym powiedziała Ci dziesięć lat temu jak bardzo mi zależy to zraniłbyś mnie bez zawahania i być może pozwoliłoby mi to zapomnieć. Teraz mam dwadzieścia dziewięć lat i od wczoraj jestem w totalnej rozsypce tęskniąc za kimś o kim myślę codziennie choć moje życie doskonale to maskuje. 

Mówisz że wracasz czasem wspomnieniami do tego co było. Wiem, że się narzucałam, wymagałam za dużo uwagi i zainteresowania, a im bardziej naciskałam tym sukcesywnie odsuwałeś mnie od siebie. Zbyt serio traktowałam twoje słowa, powinnam się domyślić, że nigdy nic dla Ciebie nie będę znaczyć. Teraz odzywasz się z uprzejmości, z grzeczności, tego że czasem wypada.. a pewnie pięć minut później żałujesz widząc, że jestem online. Kiedyś chciałam wierzyć że zapytany odpowiesz inaczej, ale spostrzegłam, że odchodzisz gdy pojawia się problem. Nigdy nie poznam odpowiedzi na pytania, które chciałabym zadać więc są bez znaczenia. Nigdy nie było dla nas szansy. Olewałeś każdą moją propozycję spotkania, a ja zamiast odpuścić pogrążałam się coraz bardziej. Powinnam była zrozumieć, że dzień w którym widzieliśmy po raz drugi nie był dniem w którym przyszedłeś tam dla mnie lecz dla kogoś innego. Nie widziałam tego jak bardzo masz mnie dosyć. Żałuję, że nie jestem w stanie o tym zapomnieć. Tak bardzo chciałabym nie pamiętać tej całej kompromitacji, chciałabym nie czuć wstydu i zażenowania swoją postawą. Tak bardzo chciałbym zapomnieć. Zamiast tego myślę o Tobie codziennie przez ostatnie lata. Już nie obsesyjnie, a z troski. Teraz jedyne czego chcę to Twoje szczęście, nawet jeśli otrzymujesz je kosztem mojego. Przegapiłam swoją szansę, choć nigdy tak na prawdę jej nie miałam. Pomyliłam się dwanaście lat temu.