"Był sobie kiedyś chłopiec.  Kiedy  chłopiec miał sześć lat, ojciec  dał mu sokoła do polowań.  "Sokoły to drapieżniki, zabijają inne ptaki". [...] Sokół nie lubił chłopca, chłopiec nie lubił sokoła. Jego ostry dziób przyprawiał go o niepokój, a jasne oczy wciąż go obserwowały.  Gdy tylko chłopiec się doń zbliżał, ptak atakował go dzibem i pazurami. Przez wiele tygodni jego nadgarstki i ręce wciąż krwawiły. [...] Oswojenie go było prawie niemożliwe. Ale chłopiec próbował, bo [...] chciał zadowolić ojca. Przebywał z sokołem cały czas [...] wciąż do niego mówiąc albo nawet grając muzykę. [...] Powinien trzymać go w ciemności, ale [...] siadał tam, gdzie ptak mógł go widzieć, dotykał go i głaskał po skrzydłach, żeby zdobyć jego zaufanie. Karmił go z ręki, ale z początku ptak nie chciał jeść. Później jadł tak łapczywie, że kaleczył mu dziobem dłonie. Ale chłopiec był zadowolony, bo zrobili postępy. Chodziło mu o to, żeby ptak dobrze go poznał nawet jeśli ranił go do krwi. Chłopiec zaczął dostrzegać, że sokół jest piękny, że jego smukłe skrzydła są stworzone do szybkiego lotu, że jest silny i szybki, dziki i łagodny. [...] Gdy nauczył się krążyć i wracać na jego nadgarstek, chłopiec omal nie krzyknął z radości. Chłopiec wiedział, że ptak nie jest tylko  oswojony,  ale i doskonale wytresowany,  poszedł  do  ojca i pokazał mu, czego dokonał. Spodziwał się pochwały, ale ojciec wzął ptaka, teraz oswojonego i ufnego, i skręcił mu kark. "Mówiłem ci, że masz uczynić go posłusznym. [...] A ty nauczyłeś go kochać. Sokoły nie mają być kochanymi, domowymi pupilami. Są dzikie, gwałtowne i okrutne. Ten ptak nie został wytrenowany, tylko złamany". [...] Chłopiec nigdy więcej nie płakał i nidy nie zapomniał tego, czego się nauczył: że kochać to niszczyć, i że być kochanym to znaczy zostać zniszczonym."