4.

Zastanawiam się, dlaczego muszę znosić coraz częściej sceny, które wywołują tylko niefizyczny ból?

Wczoraj na mszy św. dotarła do mnie prawda, którą próbują przekazać nam księża i katecheci od już tylu lat..

Musimy po prostu ,,wziąć Jezusa za rękę i iść razem z nim, bo on najlepiej wie, co jest szczęściem".

Jakże proste, a jakże trudne, nie prawda?

Oj, chłopaku.. Z czasem widzę, że nie jesteś tak cudownym jak niegdyś. Dlaczego aż tak brutalnie się myliłam?

Jesteś jednak parszywy i mściwy..? Nie jest mi żal siebie za to, że muszę cierpieć i nosić ten krzyż już pół roku, żal mi ogromnie innej dziewczyny. Mimo, że nie jest aniołkiem, nie zasługuje na takie męki jak ja.

Ale nie, to nie jego dziewczyna. Jego najlepszego przyjaciela.

Za bardzo są do siebie duchem podobni.. Identyczni niedługo!

Nadal mam przed oczami Twój wyraz twarzy, gdy na mnie spojrzałeś dzisiaj.. Nie poznaje Cię!

Twój ojciec też by Cię nie poznał. Pewnie się zmieniłeś. Jak ja to już widzę znając Cię zaledwie milimetr Twojego życiorysu..?

Aaa, dziewczyno, weź się w garść, jeszcze rok i już go nigdy więcej nie zobaczysz!

Nie masz już numeru telefonu ani żadnych materialnych wspomnień. A adres może kiedyś zmieni..

Mimo, że uważam Cię codziennie za kogoś innego, to i tak to małe coś we mnie zostanie. Na zawsze.

A teraz czytam słowa: ,, Nie poczujesz szczęścia, jeśli nie zaznasz bólu." Znów prawda. Ile jej jeszcze jest na tym ś wiecie? Ale co z tego? Ile lat można nie widzieć sensu życia? Nieskończenie...? To chcę, aby mój żywot był jak najkrótszy. Jeśli tak właśnie miało by być...

Nie wiem co tu więcej napisać. Słowa bolą, ale Twoje szczęście mnie przytłacza. Bo wiem, że cieszysz się na pozór. Wiem, że nie masz tego szczęścia. Znam Cię przecież.. Wiem, czego pragniesz...