Cześć wszystkim,

to łąka niedaleko mojego domu. Jeśli dobrze się przyjrzycie, zobaczycie dachy 3 bloków, w jednym z nich mieszkam. To tu codziennie rano około 7 można mnie spotkać na spacerze z psem. Bogu dzięki zazwyczaj nikogo nie ma, a czasami spotykamy tu znajome Astera, który bawi się wyśmienicie.

U mnie jakby nic się nie zmieniło, a zmieniło się wszystko.

Jestem inna niż wczoraj i jestem inna niż jutro. Moja rodzina, to nie tylko mąż, synowie i córka, a także golden retriever, który skradł serca wszystkich członków rodziny i stał się jej pełnoprawną i nierozerwalną częścią. Ostatnio (a może i zawsze, tylko o tym zapominam) zadaję sobie dużo pytań i bacznie przyglądam się sobie (i otoczeniu). Odkryłam w sobie, że kiedyś uwielbiałam robić zdjęcia i je opracowywać w programie, a moja lustrzanka leży gdzieś zakurzona i nie wiem dokładnie, co jej dolega...

Czas wrócić do siebie. Czas na zadbanie o siebie. Czas na myślenie o sobie, jako o pierwszej osobie, której trzeba pomóc. Jeśli ja nie będę silna, jak mam nauczyć tego swoje dzieci? Spójrz na łąkę.

Mogłoby się wydawać, że jest taka nudna, czyżby?