,-''-,,-''-,,-''-,,-''-,,-''-,,

On się zatrzymał wypadek zabrał marzenia ciągle szare dni i odległe wspomnienia. Ona czekała, wierzyła że się nie podda miłość nie pozwala rezygnować. Robiła wszystko żeby ciągle miał nadzieje szeptała wciąż "zobaczysz w końcu będzie lepiej." musimy razem żyć i szukać pomocy kiedy usypiał ona walczyła w nocy. W końcu znalazła, niespodziewana wiadomość jakby z Nieba zszedł Bóg i wskazał drogę po wolność. Trudny zabieg za wielką cenę, brak pieniędzy odbierał nadzieje. Gdy nastał dzień silniki zamilkły, sprzedane gdzieś zegnane w ciszy. Zrobili to by kupić jego szczęście, tylko wilki wiedzą jak życie jest cenne. Nie chcieli spać czekali w niepewności, Anioł Stróż dawno odszedł w bezsilności. Jednak udało się ta chwila wraca echem, jutro zbudzi się i będzie tylko lepiej. Minie czas i wróci tam skąd przyszedł chyba ktoś na górze chciał by z tego wyszedł. Ktoś daleki ale pomogli najbliżsi, przyjaciele-zwyczajne młode wilki. Teraz mijają świat kilometr za kilometrem znowu pędzą gdzieś niesieni przez powietrze. Już wygrali z życiem ale grają z nim dalej pokonali los bo trzymali się razem. Będą wiecznie gnać nie próbuj ich zatrzymać zostawili ślad - idealną przyjaźń. W pamiętniku życia znajdziesz jeden wers "Nie zatrzymuj wilków bo jest ich coraz mniej" A tylko ten jeden dzień rozpoczął się jak idealny sen. On jak nigdy obudził ją kwiatami... Ona w szczęściu witała go zalana łzami. Ten jeden dzień miał naprawić to, co rozkruszało się... Dwie postacie z jednej opowieści, które pisarz dzieli dopisując wersy. Dlaczego tak jest, że najpiękniejsze chwile życie psuje na siłę? Ona znowu spędzi samotną noc wierząc, że rano znów zobaczy go... Oddech na szkle, serce na pożegnanie smutkiem malowane Kilka słów wyczytanych z zamkniętych ust: Kocham Cie i poczekam tu... Rozcinał płacząc jej świat... Zimne krople deszczu wklejone w wiatr... Jechał coraz szybciej by oszukać czas - Ciemna noc zasłaniała strach! Chciałby być przy niej blisko teraz... Przy niej żyć, przy niej chciał umierać. Wiedział, że gdyby coś się stało, oddałby własne życie za nią... Jak mógł jej nie doceniać, drwił, słysząc coś się zmienia. Nie zasłużyła na taki chłód, naprawiłby to, gdyby tylko mógł. Ile razy Bóg może dawać szanse? Ile razy śmierć może przegrać walkę? Przeznaczenie czy największy głupi, jak dziś przypomniał sobie Bóg... pozdro dla wszystkich z foci