oddycham

moje serce bije

szczęście moje gdzieś zgubiłam

58 tygodni temu opublikowałam ostatnią notkę tutaj. Jest ona tak aktualna, że to mnie zaczyna przerażać.

17 tgodni temu podjęłam decyzję i odeszłam z miejsca, gdzie pracowałam blisko 4 lata. Nie była to łatwe ale bardzo mi potrzebne. Chciałam zniknąć i to mi się udało... Teraz już chciałabym to zakończyć ale czuję jakbym nie miała na to siły. Moja odwaga i siła jakby gdzieś uciekły... Mam poczucie jakbym w jakimś sensie zmarnowała ten czas. Wierzę jednak gdzieś głęboko, że to było mi potrzebne.

Chcę wierzyć, że nie marnuję danego mi czasu.

Chcę wierzyć, że przestanę się bać życia.

Chcę wierzyć, że mam siłę by zrealizować swoje plany i marzenia.

Chcę wierzyć, że znajdę szczęście, które zgubiłam.

Stoję na krawędzi. Za nią kryje się ciemna odchłań goryczy, smutku i depresji. Nie chcę tam trafić. W oddali słyszę moje marzenia, życie i szczęście - nie mam siły tam biec. 

Marzę, by ktoś moje życie wywrócił do góry nogami, poukładał na nowo i było wszystko piękne i pełne szczęścia.

Chyba czas uwierzyć, że tą osobą jestem ja.