a może tak przyjść i zatopić sie w marzeniach o innej lepszej rzeczywistości, o bardziej spokojnym wszechświecie.

Zaczytać sie w wierszach i być spokojnym, myśląc że nic nie dzieje sie przypadkiem, że sami potrafimy kreować to jakimi jesteśmy, chociaż wiekszość wynosimy z środowiska w jakim żyjemy, a ten kto twierdzi inaczej ten sie myli. Nie rodzimy sie z już wykreowanym charakterem, kreuje go to wszystko co wokół nas, książki, filmy, ludzie. 

Mam wielka ochotę na poezje, najlepiej Tetmajera chociaż sonety Szekspira też mogą być.  Bo nie wiem czemu w mojej głowie po raz kolejny wielki natłok myśli i przez moje usta chcą wyjść, ale coś mnie blokuje jak zawsze. Nie powiem mu że jest cudowny, bo jak zawsze mogę być źle odebrana. Tak bardzo tęsknie za czymś dobrym pozytywnym, czymś trwałym. Kurde też chce być porównywana do dnia letniego !

'Mam cię porównać do letniego dnia?
Piękniejsza jesteś, stalsza niźli on.
Tenuta lata nazbyt krótko trwa
I w maju ścina czułe pąki szron.
To zbytni żar nam oko niebios śle,
To szara mgła zasnuje złoty krąg
I piękno już mniej piękne zdaje się
Przez ślepy traf, lub przyrodzenia ciąg.
A twoje lato nie straci swych kras
Ani mu groźna najsurowsza z zim,
Ni w mroku śmierci pogrąży cię czas,
Bom w nieśmiertelny ujął ciebie rym.
   Pokąd tchu ludziom, pokąd w oku skry,
   Potąd trwa wiersz ten, a w wierszu tym ty.'