Mam niby te 'naście' lat..Ale ciągle to zbyt mało, by zro­zumieć świat. Na do­datek mie­szkam w do­mu wa­riatów. Tak. Wciąż 'zachwy­cam' się tym, jak niez­wykłe pot­ra­fi być życie... Naj­pierw spra­wia, że tra­cimy wszystko to, dzięki cze­mu czu­liśmy się bez­pie­cznie. Zaczy­namy cier­pieć, za­mykać się na świat i przeklinać wszys­tko i wszys­tkich wokół, aby os­ta­tecznie skończyć na ogląda­niu filmów, obżera­niu się i wy­bucha­niu płaczem przy naj­ba­nal­niej­szym zda­niu. O.o

Aż w końcu los się odmienia.:) Stwier­dza­my, że trze­ba to wszystko piep­rzyć, wstać i w końcu zacząć wszys­tko od no­wa. I tak każde­go dnia jest co­raz mniej po­nurych myśli, co­raz więcej uśmie­chu. Nabieramy minimalnych chęci do życia. Po­woli, bar­dzo po­woli zmie­rza­my ku lep­sze­mu. 'Od­poczy­wamy' od ku­mulo­wanych negatywnych emoc­ji.

I nag­le życie chce nam wy­nag­rodzić cier­pienie i przy­syła JE­GO... Osobę, dzięki której jeszcze szyb­ciej wra­camy do nor­malności. Każde­go dnia rośnie liczba wy­powie­dzianych słów, uśmiechów. Pojawia się nadzieja...Każde­go dnia jest co­raz więcej szczęścia. To, co było, odeszło, jest je­dynie złym snem, wspom­nieniem, które choć tkwi w pa­mięci, już nam nie zag­raża. W końcu oder­wa­liśmy się od sza­rej, przygnębiającej codzienności. Wszys­tko to jes­teśmy w sta­nie doz­nać jed­ne­go ro­ku. Ty­le wys­tar­czy, by naj­pierw złorzeczyć na świat, a następnie każde­go dnia cie­szyć się z niego co­raz bar­dziej. Być w końcu w pełni szczęśliwym człowiekiem...Miec Jego u swojego boku. Żyć dla Niego *.*

Czyż życie nie jest niez­wykłe?

Wszystko to, co dobre w moim życiu, zawdzięczam Tobie :*

Kocham Cię <3