Przy najbliższej osobie można sobie pozwolić być przez moment tą gorszą, słabszą.

Nienawidzę tego uczucia, gdy nagle czujesz się przygnębiona. Bez żadnego ostrzeżenia, bez oczywistego powodu. Po prostu to się dzieje. Czujesz się pusta i beznadziejna. Czujesz się zmęczona. Tak, jakbyś już nigdy miała nie ruszyć na przód. I kiedy ktoś Cię pyta: "Co jest nie tak?", nie potrafisz odpowiedzieć, bo nic nie przychodzi Ci do głowy. Wtedy zaczynasz nad tym myśleć. I w tym momencie po prostu zdajesz sobie sprawę, jak dużo rzeczy jest nie tak.Zdarza mi się przechodzić nagle w stan smutku nawet gdy wszystko jest okej, nawet gdy jestem szczęśliwa. On po prostu siedzi we mnie, bo zbyt długi czas był we mnie i może już zawsze będzie? Jestem zbyt emocjonalna i zbyt wrażliwa. Słabość psychiczna. U mnie to normalne, że tak bardzo się przejmuję, załamuje  i tylko płacz pomaga. Płacz jest dobry. Potrafi oczyścić organizm ze wszystkiego.

Co możesz zrobić? Przestań się bać i zacznij kopać w dupę ludzi, którzy nie przynoszą Ci dobrych rzeczy. No bo jaki masz pożytek z osób, w których towarzystwie nie czujesz się komfortowo? Czego nie wiesz? Fajność przyciąga fajność. Jak wymienisz kadrę na pozytywną, więcej pozytywnych przyjdzie, a te negatywne jednostki pójdą w dalekie pip. Nie bój się sprzedać kopa każdemu pajacowi, który sprawia, że czujesz się gorsza, słabsza, niefajna, mało ważna, głupia, wykorzystywana. Sekret tkwi w tym, że póki nie pokazujesz gdzie są drzwi, idioci nie wiedzą, jak w nie trafić. Pokaż drzwi i miej święty spokój. Nie potrzebujesz wokół siebie nikogo, kto sprawia, że nie czujesz się najfajniejsza na świecie.