To jest tak, że ty nie wiesz czego chcesz. Jesteś kobietą skąd miałabyś to wiedzieć?

To jest tak, że jesteś silna. Chcesz być silna. Udajesz silną. Ale tak naprawdę pod skórą masz delikatny plusz. I chcesz być tulona jak te misie, co siedziały na twoim łóżku, kiedy byłaś mała, a na głowie miałaś dwa warkocze. Wtedy myślałaś, że jesteś dla nich całym wszechświatem, że gdyby nie ty, maleńka osóbka o wielkim sercu, one nie miałyby prawa do życia, że bez ciebie by nie istniały. Ale w końcu nadchodzi moment, kiedy plusz chciałabyś zamienić na mięśnie, na kości, na krążącą w żyłach krew, na serce bijące pod żebrami. Kolorowe guziki - na błyszczące oczy. Chciałabyś, żeby teraz to o ciebie ktoś dbał, troszczył się i tulił najmocniej.

Męczysz się, bo długo już tak żyjesz. Płaczesz, obwiniasz, miotasz się i sama nie wiesz. Przecież nikt nie lubi być sam.

Ale zaczynasz rozumieć. Coś w tobie dojrzewa, coś pęka, coś się zmienia. Nadchodzi kolejny moment, kiedy coś rozwiązuje ci ręce, otwiera umysł, daje oddech. Przestajesz walić głową w mur i wbijać paznokcie w skórę. Zaczynasz dostrzegać te absurdy i bezsensowności. Już nie czekasz sama-nie-wiesz-na-co, bo coś innego nabiera znaczenia. Po prostu odpuszczasz. I tak jest super.