pustka

Czasami mam wrażenie, że jestem człowiekiem, który tylko z konieczności tego, że nim jest, cokolwiek czuje.

Że wszystko co mi się przytrafia, ma miejsce tylko dlatego, że musi, z racji ustalonego od dawien dawna planu życia. Tak szczerze, to nie wiem po co tu jestem.

Chyba tylko po to,  żeby płakać z braku powodów do czegokolwiek.

Nie lubię siebie. A najokropniejsze jest to, że nie potrafię się zmienić. Chciałabym się wymazać z tego szkicownika pełnego wspaniałych ludzi. Byłoby jeszcze ładniej.

ukrywam się przed samą sobą

tak bardzo boję się być na krawędzi

to jak zaczerpnięcie oddechu

umieram po trochu

Depresja wróciła.

Albo i nie, tylko mam dość wszystkiego, co się ostatnio dzieje.

Jakoś zawsze będzie. Luzik.