po omacku

Jestem zapatrzoną w siebie, zamkniętą na ludzi egoistką?

Chyba naprawdę tak jest, że przez sama siebie jestem ciągle sama i sama.

W różnym sensie.

I już wcale nie cieszę się z nowego wyglądu pokoju. Oświeżenie go zajęło tylko trzy dni, brakuje już tylko zasłony na okno. Taka byłam szczęśliwa, że wreszcie nie ma tych wstrętnych, poszarzałych od wszystkiego tapet dziadków, a teraz zobaczyłam pewne zdjęcie, coś tam sobie przypomniałam i już nie ma tej radości.

Może trzeba było jechać, chociaż nie chciałam?

Może zawsze trzeba przyjmować każde zaproszenie, realizować każdą głośno wypowiedzianą myśl?

Od jutra znowu się zacznie...

Chciałabym, żeby tabletki zaczęły działać.

Za dużo chcę.

Nic nie idzie jak trzeba.