"Były prawdy,
choć nie całe,
z nich już siebie ,
nie poznaje.
Między nami oszalałem,
więc nie próbuj mnie
już bardziej,
nie chcę czekać,
kiedy na nic,
to czekanie
nie ma granic.

Były inne, nawet łatwe,
Łatwo przyszły, poszły z czasem
Między nami popatrz na mnie
Cierpliwości już nie znajdę
Choć bym wierzył
w proste słowa
życie więcej chce,
chce dziś od nas.

Albo chodź, przytul mnie,
albo odejdź i przebacz
i niech stanie się to tu i teraz.
Albo teraz i już
kiedy niebo cię zsyła
albo wszystko skończone i wybacz."






czekałam cierpliwie
aż kropla po kropli kryształowiej rosy
cierpienia zniszczyły mnie
po brak tchu,
czekałam cierpliwie
aż słowo po słowie
ujrzałam prawdę przeklętą,
czekałam cierpliwie
aż przekonałam się że rozczarowanie wcale nie prysło,
czekałam cierpliwie
a ta moja cisza wypalająca mnie od środka
przelała czarę goryczy
liczyłam
ah tak wiele dni liczyłam!
i wciąż czekałam...
głupia!
liczyłam
przecież,
że coś sie zmieni...
Twoje słowa jednak były silniejsze
od mojej nadzieji,
od mojej wiary
i miłości...
silniejsze też były
od wszystkiego
co tylko mogłeś mi ofiarować.
próbowałam nauczyć Cię "miłości"
przeciez znalam ją na pamięć!
dlaczego więc nie wyszło?
w koncu mowiles ze to moja wina!
przeciez tlumaczylam Ci wszystko
ziarenko po ziarenku
jak zebrać plony
pokazywałam jak tylko najlepiej potrafiłam
żebys mial dobry przyklad...
byłam cierpliwa i wyrozumiała
ah nie...
już wiem...
byłam ślepa i pobłażliwa!
dałam się nabrać na Twoje fałszywe ruchy!
może i nie zawsze byłam taka jaką chciałbyś zebym byla
moze czasem kłamstwami prawdę zatajałam
wstyd wypalał oczy
a pozniej cierpiałam za te grzechy bez granic
chociaz się dla Ciebie zmienilam!
moze zbyt bardzo wierzylam i chcialam
moze zbyt bardzo dalam się temu pochlonąć
a moze zabraklo czegos o czym nawet nie mam pojecia?
czekałam na te wszystkie obiecane chwile
zalegle przeprosiny
i zadoscuczynienia
a lista przewinien byla coraz dluzsza.
zaczelam zapominac,
bo wlasnie po to nauczono nas wybaczac!
wiec wybacz...
ale odchodzę
nie wystarczylo mojej cierpliwosci.
i wiem...
ze nawet nie bedziesz walczyl...
nigdy nie probowales...
tyle bylo szans niewykorzystanych,
obietnic,
przykrych slow,
lez
i rozczarowan.
Nie potrafię dluzej zapominac i udawac ze nic sie nie stalo
nie potrafie dluzej ulatwiac Ci zycia skoro i tak nie wykorzystales mojej pomocy,
tlumaczyc co jest nie tak i jak powinienes postepowac...
nie potrafie dluzej znosic tego jak mnie traktujesz
nie potrafie sie dluzej oszukiwac ze w koncu sie zmienisz...

nie potrafisz okazać miłosci,

najdrobniejszymi nawet gestami...

jak to możliwe
być takim egoistą
niedojrzałym...
jak można wymagać od kogoś tego wszystkiego
czego samemu nie potrafi sie ofiarować?!
jak to możliwe ranic tak bezgranicznie,
obrażać i poniżać
mowiąc "kocham"?
jak to mozliwe deptac kazdego dnia
niszczyc
opluwac
mieszac z blotem czyjes uczucia?
nie mogę Ci wiecznie na to pozwalać...
już nie dam się więcej nabrać, na własną naiwność...