Myslisz, znasz mnie, a cos ci powiem, wiec lepiej słuchaj,

nigdy wczesniej nie widziales w człowieku tak niespokojnego ducha.

Uśmiech od ucha do ucha, a z żalu rozrywa serce,

widzisz to co powierzchowne, nie pozwole ci zobaczyc więcej.

Czego nie widzą twe oczzy tego nie żałuje serce,

a chodź złapie Cię a ręce i zabiorę w jedno miejsce.

Nie zobaczysz co to szczęście, lec jak ugryzc smutek w jednym kęsie.

Kiedyś też byłam człowiekiem i kochałam i marzylam,

lecz czas tak ludzi odmienia i sie troche wypaczyłam.

Skurwysyństwo mnie przerosło, a teraz za grzechy załuj,

bo to co ja czuję w środku, juz dopada cie pomału.

poczekaj, przystopuj i wrócmy do tamtego miejsca,

zima w pełni, śnieg 12 marca godzina 21:00

wtedy byłam troche mniejsza, taka słodka Karolina,

ale matka sprowadziła patologa skurwysyna.

Baju baj nie ma ojczyma, tylko strach i obrzydzenie,

miało być pięknie jak w bajce i rodzina jak marzenie.

Teraz tak to wszystko cenie, jak z tamtego marca snieg,

bo choc minely te lata ze snu wciąż wyrywa lęk.