Od bardzo dawna zostawiłam myśli bez szansy ucieczki z mojej głowy. Próbowałam wiele razy napisać wszystko to co czuje i myśle, ale właśnie - zawsze było jakieś ale. Czy powinnam cokolwiek pisać, przecież teraz świat opiera się na plotkach, najlepiej kogoś zmieszać z błotem bo potrzebuje chwili samotności i ''oczyszczenia''. Masę razy umieszczałam posty, które pomagały mi poprawić sobie humor jednocześnie wywalałam z moich myśli niepotrzebne śmieci. Dziś chyba robię to samo. Dużo się zmieniło. Moje podejście do ludzi i świata także. Ciężko jest to przyznać ale czuję, że coś tracę. Z jednej strony przeżywam wiele wspaniałych chwil o których nawet nie śniłam. Jednak po jakimś czasie okazuje się to tylko normalnością, która ma uszczęśliwiać po kłótniach, wyzwiskach lub gorszym dniu. A chyba nie na tym to polega. Kiedyś szczęście budowało się samo. Dorosłość to zabija? Codziennie się nad tym zastanawiam. Tęsknię za beztroską. Za życiem bez żadnych zmartwień. Tysiące moich decyzji sprawiły, że zeszłam na tą ''złą drogę'' sądząc ,że wszystko jest wporządku. Może po prostu nie potrafię uszczęśliwić siebie. Za bardzo skupiam się na szczęściu innych zapominając o tym co ja chcę zrobić ze swoim życiem. Podobno nic nie dzieje się bez przyczyny i non stop tłumaczę sobie - TAK BYĆ POWINNO. I pewnie to jest mój błąd. Od zawsze myślałam, że potrafię bronić swojego zdania i być stanowcza, ale to wszystko jedna wielka bujda. Zdarza mi się to raz na milion haha. Nie chodzi o to , że chowam głowę w piasek, to nie tak. Wolę milczeć lub uciekać nie chcąc nikogo urazić. Na ten dzień mogę czuć się studentką filologii polskiej. Jednak wszystko w mgnieniu oka stało się niepewne, a przez co? Przez to, że na samym początku nie zaufałam sobie i ślepo uwierzyłam,że może się udać. Chyba pora wziąć życie w swoje ręce - nawet jeśli miałabym iść przez nie sama. Cholernie ciężko się odciąć, spełniać oczekiwania i jednocześnie wyrażać siebie. Czemu zamiast kartki papieru stukam w klawiaturę i pozwalam komuś ingerować w moje przemyślenia? Nie wiedziałam tego kilka lat temu, nie wiem tego teraz i pewnie nigdy nie będę pewna racjonalnego powodu :) Nie pora na osądzanie,czas coś zaplanować od początku do końca.