Daaawno tu nie pisałem :).

Tak mnie tknęło dzisiaj, żeby napisać, bo nie rozumiem jednej rzeczy.

Jest ktoś, kto niby ci życzy dobrze. Tak przynajmniej zapewnia. Ale jak stajesz się szczęśliwym człowiekiem, a tej osobie nie pasuje sposób tego szczęścia, to nagle okazuje się, że pragnie to twoje szczęście zniszczyć.

Po co? Dlaczego?

Czy naprawdę definicja i sposób okazywania miłości musi być u każdego taki sam? Dlaczego niektórzy zabraniają innym kochać, tylko dlatego, że sami nie potrafią tego okazywać w taki sposób?

Nie umiem tego pojąć.

A jak jest u mnie, tak ogólnie?

Idealnie.

Myślę, że to zdecydowanie najpiękniejsze miesiące mojego życia. Ja naprawdę znalazłem swoją drugą połówkę. Z wzajemnością. I to jest tak cudowne, że nie umiem tego opisać.

Każdy dzień jest po prostu przesiąknięty pięknem.

A jeśli nawet pojawi się jakaś zadra, to bardzo szybko jest usuwana. Wspólnie.

Jestem wciąż i wciąż tak zachwycony tym, że dosłownie zawsze się dogadujemy. Nawet w przypadku trudnych spraw. Po prostu myślimy tak samo. I to jest tak cudowne, że w końcu (!) jak mam jakiś problem, to mogę w pełni polegać na drugiej osobie. Wręcz rzuca się w z pomocą, co po prostu jest niesamowite. Nikt nigdy mnie tak naprawdę nie wspierał. Tak całym sercem if you know what I mean. 

I pojawił się cud.

Bo ona jest moim cudem.

Lata smutku nauczyły mnie doceniać każdą sekundę  szczęścia. 

I to teraz strasznie owocuje. Owszem, spowodowały też mnóstwo barier, strachu itd.

Ale..

Coś za coś. Strach da się na dłuższą metę powstrzymać, a szacunku dla własnego szczęścia nie da się zdobyć ot tak.

Jesli moje życie ma zawsze wyglądać jak teraz, to ...

Bardzo bardzo pragnę je przeżywać powoli i dogłębnie.