I choć umieram w nocy, to rankiem budzę się na nowo,

każdy dzień, mimo bólu, przetrwam z podniesioną głową.

A gdy nadchodzi wieczór

I wszystko wraca z podwójną siłą,

nie żałuję niczego, co się kiedyś wydarzyło.

Pamiętam tamten dzień kiedy Cię rozczarowałem,

jak upadłem na kolana i Cię wiecznie przepraszałem.

Mimo że wiedziałem, że to nic kompletnie nie da,

że w tym wszystkim nie pomoże żadna ma zaleta.

Mimo wszystko wciąż walczyłem,

tyle sił przez to straciłem,

ale się nie poddawałem,

w końcu tyle już przeżyłem.

Dla Ciebie było warto pakować się w to gówno,

o miłość z wzajemnością zawsze było trudno.

Wiele razy zapominałem jak bardzo Cię kochałem,

a jeszcze więcej razy do tego powracałem,

wypominałem sobie wszystkie moje błędy,

nie wiedziałem którędy iść,

wszędzie widziałem zakręty.

Ty widziałaś ślepą uliczkę,

jedną, trzecią, dziesiątą.

Myślałaś że jestem obdarzony ślepotą.

Ale nie. Ja wszystko widzę doskonale,

dlatego walczyłem i szedłem w zaparte.

To oczywiście nic nie dało,

przegrałem z wielkim hukiem.

Serce wyło z przeraźliwie mocnym pomrukiem.

Ale znów wszystko ugasło,

płomień sam zagasnął.

Do czasu aż w mym sercu przestało być ciasno.

I znów to samo,

Nie mam pojęcia co mam czuć.

Jak mam znaleźć do rozwiązania wreszcie klucz.

Gdy serce mówi jedno a

umysł krzyczy "dość".

Rozsądek w mojej głowie to nieobecny gość.