Broken

Yo!

Od czego by tu zacząć?
Na początku był chaos...


Chciałabym się komuś wypłakać. Tak w 100%. Przestać być silną choć na godzinę, pokazać tą najbardziej miękką, żałosną i smutną część mnie, bez obawy wzgardzenia, bez "weź się w garść, będzie dobrze", bez "gdzie Twoja siła, nie bądź słaba".

Ale chuj, żyć mi się zachciało to wezmę to na bary 

Chciałabym polecieć znów do Londynu. Tęsknię za tym miastem. Za ojcem, z którym mam względnie normalny kontakt, gdy jesteśmy sami, bez reszty rodziny. Chcę połazić po Camden, przejść się wzdłuż kanału i pokontemplować tamtejsze cmentarze. Cudowne są.
Znaleźć Drzewo. Obiecałam mu to, ale mam problem z ponownym trafieniem w to miejsce. 
Było niesamowite. Byłam w środku miasta, gdy nagle znalazłam się w miejscu, gdzie wszystko ucichło. To był inny świat. 
Pełen zieleni, ciszy, śladowa ilość ludzi i ono. To wielkie, piękne drzewo, samotne na środku polany. Podeszłam do niego, nic innego nie istniało w tamtym momecie. Schowałam się między gałęziami sięgającymi ziemii. Było pełne życia, pełne zieleni, potężne, stare, piękne i delikatne. Byłam w swoim świecie. Małym, bogatym, byłam w nim sama a zarazem ze wszystkimi istotami na tym świecie.
Niebo było zielone i szumiące, ziemia chłodna i kojąca, zapach świeży a moje korzenie sięgały głęboko.
Dotknęłam go, jak wtedy zamek. Drzewo opowiedziało mi swoją historię, po raz pierwszy nie musiałam się skupiać, starać - to stało się od razu i tak naturalnie. Przy okazji zabrało moją energię, a może sama mu ją oddałam? W każdym razie poczułam się zmęczona ale czysta, jakby zabrało cały brud, który się we mnie krył. 
Lecz byłam w drodze, nie mogłam się zatrzymywać choć wiedziałam, że osiągnęłam cel. Obiecałam mu, że wrócę.
Potem błądziłam, nie wiem gdzie byłam ale było tam pięknie. Cienka, asfaltowa droga w 100% zasłonięta drzewami. Droga dokąd? Gdzie mnie zaprowadzisz? Samochodów było tam niewiele, każdy z nich przemykał wygłuszony. Cicho się jakby skradał, nie chcąc naruszyć naturalnych odgłosów, skazić tego miejsca swoją sztucznością. 
W końcu odnalazłam drogę do domu. A może go zostawiłam?

Chyba nie potrafię już rysować. Bardzo bym chciała, ale gdy się do tego zabieram mam pustkę w głowie, nie mam do tego serca i cierpliwości. Szkoda, bo bardzo to lubiłam.

Hm. Albo to filmy są przewidywalne, albo to mój, w tym wypadku irytujący, skill przewidywania. No w połowie filmu, wiem kto jest zły, kto wygra albo że ten morderca jest ofiarą. 
"Nie, to zbyt oczywiste, podejrzane, to za duży happyend, to nie będzie tak..." ugh.

Widzieliście Hannibala? Ostatnio zaczęłam go oglądać. W dużej części zaspokaja moje psychopatyczne pragnienia/skłonności. 
Strasznie podoba mi się psychologiczny wątek Willa. Widzę w nim moją wrażliwość i moje szaleństwo. 
To bardzo dziwne wiecie? Podoba mi się to, co dzieje się z tymi ludźmi, to jest takie fajne i mrau ale jednocześnie jestem tą delikatną i wrażliwą duszą na krzywdę innych. Idzie się pogubić.

Bez problemu zmasakrowałabym jakąś wioskę a potem zapłakała nad zwłokami dziecka.
Buu, bójcie się ^^

Polecam Wam przeróbki Nightcore. Polubiłam wiele piosenek, których nie mogę słuchać w oryginale.
Ktoś mi zrobi herbaty?

Trzymajcie się i nie puszczajcie ^^
A zresztą, jak chcecie.