Lina.

No więc, znów wszystko się posypało... Taki prymityw... Eh... Zabolało mnie... Po tylu latach przyjaźni mówisz mi takie rzeczy? Rozumiem, nie mam żalu, za szczerość. Tylko zabolało mnie trochę to, że wydawałaś się być inna. I byłaś inna. Nie wiem co się stało z naszą przyjaźnią. Niby "co nas nie zabije, to nas wzmocni", ale te wszystkie kłótnie osłabiają, oddalają, przerodziły się w szarą codzienność. Tą ostrą rzeczywistość, która siecze moje serce na wskroś. Kochałam Cię jak przyjaciółkę, a Ty mówisz mi, że przydałby mi się psycholog? I dlaczego zarzucasz mi, że Cię wyzwałam, kiedy... nie powiedziałam nigdy złego słowa na Ciebie?! Może tak już być musi, może ktoś chciał, żeby tak wyszło. Na początku z determinacją, chciałam to ratować. Ale teraz? Kiedy mówisz, że to mi nie zależy...? to co było  kiedyś chyba już nie wróci. Przynajmniej nie w naszym przypadku. Obrażać się o taką drobnostkę? Dobrze, Twoja wola. Ale nie zarzucaj mi, że to ja jestem w tym "związku" nieszczera. Bo spójrzmy prawdzie w oczy... niektórzy znają więcej Twoich tajemnic, a są jak twierdzisz 'znajomymi'. I nie mam Ci tego za złe. No, bo przecież kiedyś było dobrze. Te beztroskie lata, pamiętasz jeszcze? Ehh.... co ja się tu wysilam i pierdolę, kiedy wszyscy dobrze wiemy, że dobrze nie będzie i, że tego nie przeczytasz.

Spróbuję się jakoś odnaleźć w tym wszystkim. Może mi się uda. Liczę na to. Z całego serca. Jeżeli nie chcesz się już godzić, o nie przepraszam, wychodzi na to, że niby ja nie chcę się godzić, to trzeba z tym coś zrobić. Wiem, że rezygnacja to nie mój styl, ale cóż mogę zrobić w tym przypadku? Właśnie... nic. Bo muszą chcieć dwie osoby, a nie jedna...

Znaleźć nowy cel? Może.

Bowiem słuszność ma filozof, który mówi, że granica między szczęściem a melancholią    nie grubsza jest aniżeli ostrze noża.

      Virginia Woolf