Wieczorne refleksje nad słabością człowieka. Wieczorne refleksje nad Nią.

Człowiekowi tak bardzo potrzeba ciepła. Potrzeba czułości i bliskości. Potrzeba świadomości bycia w myślach drugiej osoby, bo ta świadomość potrafi pieścić piękniej nawet niż najczulsze dłonie.

Ona- czasem wśród mgły naszego życia zda się tańczyć jako różowy dym najpiękniejszych emocji.  Wszystkich, które tylko machina człowieczeństwa  wygenerować zdoła. 

Innym razem na kształt małego dziecka przychodzi beztroska i łasi się, a Jej oczy krzyczą "przytul mnie, chcę zostać z tobą" choć Ona sama milczy, bo nic nie powie. Wystarczy, że jest.

Czasem jak młoda piękna dziewczyna: pojawi się nagle, zawróci w głowie, ba! cały świat przewróci do góry nogami! Ale tylko po to, by za chwilę uciec... Ucieknie, ale w biegu zgubi wstążkę błękitną, a człowiek wokół tej wstążki zbuduje ołtarzyk, ta wstążka zwiąże wczoraj z dziś. Bo wstążka to  wspomnienie.

Innym razem jest jak wiatr: nie widzisz Jej, ale czujesz całym ciałem. To taki magiczny wiatr co unosi złoty kurz w sercu. I tak długo nim kręci i wiruje, aż każda kropla krwi napełni się złotym pyłem, którego nie sposób się już później pozbyć...

Ale tak naprawdę Ona po prostu jest słońcem, a człowiek jest słabą roślinką, której życie uzależnione jest zupełnie od tego słońca. Od słońca zwanego miłością. 

Człowiek rodzi się z miłości, dorasta w miłości po to tylko, by kochać, być kochanym i nie pragnąć niczego więcej aż do końca, aż do czasu kiedy się umiera. Ileż w śmierci potrafi zmieścić się miłości...

"Jeśli muszę i wybrać będę mógł jak odejść, to przecież dobrze, dobrze o tym wiem, chciałbym umrzeć przy Tobie(...)

Jeśli kiedyś wybrać będę mógł jak to zrobię, to przecież dobrze, dobrze o tym wiem, chciałbym umrzeć z miłości..."

znów wszystko poszło nie tak?